สามร้อยเก้า

ฉันหลบหน้าเธอมาตลอดทั้งเช้า

วิกตอเรีย

แค่ได้เห็นหน้า ได้ยินเสียง หรือแม้แต่กลิ่นน้ำหอมหวานเลี่ยนจางๆ ที่เธอใช้ ทุกอย่างมันช่างสุดจะทน ฉันใช้เวลาชั่วโมงสุดท้ายอยู่ในสตูดิโอ แสร้งทำเป็นร่างภาพ ทั้งที่ดินสอในมือสั่นเทาเกินกว่าจะลากเส้นให้ตรงได้ ในอกรู้สึกแน่นไปหมด ทุกครั้งที่หายใจเข้าเหมือนมีเชือกมาร...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ